Uitreiken Schooluniformen en schooltassen in Batubalan

Vanmorgen hebben we eerst nog lekker de boulevard rondgefietst. Nu wat voorzichtiger dan gisteren(!) want ik ben her en der nog blauw en stijf van de val. Zo gezellig altijd in Sanur, lekker op een terrasje koffie drinken en mensen kijken. Daarna hebben we onszelf op nog een lekkere massage getrakteerd, heerlijk op het strand, met uitzicht op de zee, onder de bomen waar je de eekhoorns in ziet rondrennen, het geruis van de golven en een heerlijk zeebriesje. Wat wil een mens nog meer? 

Toen was het tijd om naar Batubalan, het dorp van Wayan te gaan. Ook dit jaar waren er weer veel vrienden en familie bereid om te sponsoren. De kinderen renden al rond en zwaaiden al enthousiast naar ons. Maar ze moesten nog wachten, want eerst zijn we naar 4 heel arme gezinnen gegaan om hen een extraatje te geven. We hadden nog wat geld beschikbaar waar we de mensen die het het meest nodig hebben, wat van wilden geven. In overleg met Wayan, die het dorpshoofd hierover gesproken heeft, zijn hier 4 gezinnen voor uitgekozen. Besloten werd dat we hen ieder een levensmiddelenpakket met een grote baal rijst, een doos noedels, olie, specerijen, zeep, tandpasta en wasmiddel zouden geven. 5 april is hier een belangrijke feestdag waarna ze naar de  tempel gaan en waarna ze met de familie uitgebreid gaan eten. Daarom krijgen ze morgen ook nog 5 kg kip en 5 kg vlees, vers van de markt zodat ze het meteen kunnen gaan bereiden, want een koelkast hebben ze niet. Weer waren we erg onder de indruk van de omstandigheden waaronder deze mensen leven. Hun huis is meestal niet meer dan een hutje van wat golfplaten en hun erf is niet bestraat maar er liggen wat kiezels en verder gewoon grond. Het begon net te regenen dus dan begrijp je wat een modderige boel het wordt. En dan zie je de kinderen daar rond scharrelen. 1 kreeg er net staand een bordje rijst te eten. Hij stond het met smaak gewoon met de hand op te eten. En wat nog het meeste opvalt, ze lachen vriendelijk en ogen niet ongelukkig. Dan kun je wel zeggen dat ze niet beter weten, maar dat is echt niet zo, want de anderen in dit dorp hebben het ook arm, maar die leven in redelijk uitziende (vaak stenen) huizen en hebben nog wat meubilair. Ze waren allemaal heel erg blij met de paketten. Het is misschien maar een druppel, maar voor deze families hebben we, als is het misschien maar voor een paar dagen, het verschil kunnen maken. 

Daarna gingen we naar het centrum vanhet dorp waar alle kinderen inmiddels keurig in rijen opgesteld stonden. We werden luidkeels toegezongen en begroet, erg leuk. Daarna gingen we elk kind apart hun uniform en schooltas met hierin wat schoolspulletjes uitreiken. Als je ze zo een hand geeft en naar hun naam en leeftijd vraagt zijn de meesten heel verlegen, maar o wee als ze weer in hun groepje staan, dan hebben ze het hoogste woord! Toen nog wat foto's genomen en nog een groepsfoto en toen was het tijd om te gaan, maar eerst kwamen ze alle 65 nog even langs om te bedanken. We wilden net weggaan en toen kwam er ineens nog een jongetje aanrennen, hij was in slaap gevallen en nou had hij alles gemist! Natuurlijk hebben we hem zijn spulletjes ook gegeven en hij kreeg nu nog wat extra aandacht, zo schattig.

Toen zijn we naar het huis van Wayan gegaan want we waren voor het eten uitgenodigd. Hij is vroeger kok geweest in een hotel dus hij kan erg goed koken. Nou het was heerlijk, saté, nasi goreng, bami, mihoen, saté Lilit, garnalen, kip, alles was er. 

Drie van de zonen aten gezellig mee en er was ook nog een neef die meehielp en foto's maakte. Uiteraard ontbrak ook nichtje Jenny niet. Die is heel vaak bij Wayan en zijn familie en had eerder ook schoolspullen gekregen. Ik had voor haar nog een kadootje gekocht, dat vond ze helemaal geweldig, alleen het Intertoys papier al werd heel zorgvuldig, zonder het te scheuren opengemaakt. Als een schat hield ze het de hele avond op schoot. Voor de zonen van Wayan hadden we oranje voetbalshirts meegenomen. Voor Gary nog voetbalschoenen, en voor de anderen ook nog wat kleinigheden. dus iedereen happy. Even later schoven er nog wat andere familieleden, ik geloof 2 neven aan. Die. Hebben we ook nog in een voetbalshirt gehesen, we hadden bijna een heel elftal! Het was een vrolijke boel. Rond 22.00 uur heeft Wayan ons weer teruggebracht en kunnen we terugkijken op weer een heel geslaagtdproject. sponsors, allemaal nogmaals heel erg bedankt!